Sa mga Pansamantala

Mga estranghero tayong

naligaw sa paghahanap,
sa ating mga sarili

at natagpuan ang isa’t isa,
sa gitna ng masalimuot
nating pagkawala.

Naluluma ang mga bagay,
ngunit hindi ang mga alaala,
ang damdamin – hindi ito
naluluma, o naglalaho.

Marahil, natututunan lang
ng puso ang magpatawad,
o mag-antay, o tumanggap
ng mga pagkabigo’t pagkatalo.

Ikatutuwa mo ba kung
hindi ako magpapatawa,
at sasabihin kong, siguro
mahal pa nga kita – pero

hindi na sapat-sapat na
pagmamahal?

Hindi na buo para muling
tumanggap, sa mga matagal nang
lumisan, at muling nagbabalik,
o lagi lang sigurong nariyan?

Mga estranghero tayong,
bagahe ang mga kalungkutan,
at binitbit, pinagaan, sinalo
ang isa’t isa, hanggang sa

mahanap muli ang daan
pabalik, sa tunay na iniibig.

May saglit na galak, sa
pansamantalang mga pagka-antala.

Sa mga pansamantala,
may walang hanggan,
kahit na panandalian. 

(Orihinal na na-publish sa Liwayway Magazine, April 29, 2019)